Ławy fundamentowe. Najprostszym fundamentem jest ława. Może ona być murowana (zwykle na zaprawie cementowej), betonowa lub żelbetowa. Kształt lawy zależny jest na ogół od rodzaju stosowanego materiału. Poszerzenie ław murowanych uzyskuje się przez odsadzki.

Momenty zginające, występujące przy działaniu obciążeń osiowych na ławę, można w przybliżeniu obliczyć względem lica ściany ze wzoru M q 2—100 2, gdzie q — nacisk jednostkowy fundamentu. Dla mimośrodowego obciążenia ławy moment zginający od działania trapezu obciążeń q2 i q wynosi q2 i qe — nacisk na grunt pod krawędzią ławy i lica słupa od obciążenia N (bez uwzględnienia ciężaru ławy). Nieznaczne przekroczenie dopuszczalnych naprężeń rozciągających w betonie może być skompensowane pogrubieniem ściany nad ławą. Naprężenia ścinające w ławie sprawdza się w przekroju określonym przez przecięcie podstawy ławy z płaszczyzną rozchodzenia się największych naprężeń ścinających nachyloną pod kątem a. Kąt a można przyjąć w przybliżeniu u 33 0 20.

Ławy fundamentowe przewidziane pod budynki dłuższe niż 50 m zaleca się dylatować. Szczeliny dylatacyjne są konieczne w przypadku spodziewanych różnic osiadań poszczególnych części budynku, wynikających np. z niejednolitego podłoża pod ławą, lub gdy na wspólnej ławie posadawia się części budynku o różnych wysokościach. Szerokość szczeliny dylatacyjnej wynosi od 1 do 2,5 cm. Wypełnia się ją materiałem plastycznym (asfalt) lub kilkoma warstawami papy.

Ławy żelbetowe stosuje się wtedy, gdy wysokość ławy betonowej jest zbyt duża i przekrój jej jest nieekonomiczny. Lawy żelbetowe mogą mieć przekroje poprzeczne. Kształt taki stosuje się w przypadku, gdy ława wymaga dużej sztywności, a kształt stanowiący konstrukcję ławy żelbetowo-żebrowej, gdy istnieje potrzeba bardzo dużych wsporników ławy poza obrysem muru (np. słaby grunt wymaga zredukowania ciężaru lawy). Obliczenie ławy żelbetowej polega na określeniu jej szerokości, zbrojenia na zginanie wsporników ławy i ewentualnego zbrojenia ławy na ścinanie.

Zgodnie z założeniami, pod wpływem obciążenia zewnętrznego miejsce obciążone podłoża doznaje przesunięcia pionowego i powstaje tam naprężenie równe G(x) = y (x) C. Na podłożu spoczywa belka o stałej szerokości b. Zakłada się, że belka jest nieodkształcalna w kierunku poprzecznym, a rozkład obciążeń i reakcja podłoża są wzdłuż szerokości równomierne. Do obliczeń statycznych wprowadza się reakcję podłoża na jednostkę długości belki, uzyskaną przez pomnożenie naprężenia w podłożu przez szerokość belki r (x) Cby (x). Na podstawie zależności oraz znanych praw wytrzymałości materiałów można ustawić równanie różniczkowe ugięcia belki na podłożu sprężystym.