Monolityczne dachy strome stosowane są obecnie coraz rzadziej. Konstrukcja ich w zasadzie nie różni się niczym od dachów żebrowych z tym, że w zależności od rodzaju pokrycia połać dachowa ma mniejszy lub większy spadek. Dość ostre załamanie żeber dachowych wymaga odpowiedniego uzbrojenia ich w kalenicy. Wkładki rozciągane nie mogą przebiegać przez kalenicę jako ciągłe, gdyż panujące w nich siły rozciągające dążą do wyprostowania prętów, co może spowodować odpryskiwanie betonu otulającego wkładki. Dlatego też dolne pręty zbrojeniowe należy wykonać z oddzielnych wkładek odgiętych w miejscu skrzyżowania w kalenicy.

UWAGI OGÓLNE Z punktu widzenia konstrukcyjnego dachy dzielimy na: płaskie (stropodachy), strome, lukowe, kopuły, powłokowe o różnym kształcie krzywizny, wiszące. W wykonanych dotychczas konstrukcjach żelbetowych dachów płaskich, stanowiących jednocześnie strop ostatniej kondygnacji, często można zaobserwować typowe wady i usterki jak np. wybrzuszenia i pękanie pokrycia, sufitów a niekiedy i ścian dźwigających stropodach, wilgotne plamy na tynkach sufitowych lub nawet ich odpadanie itp. Usterki te wynikają częstokroć z błędów popełnianych już w fazie projektowania wskutek nie dostatecznej znajomości zagadnień cieplnowilgotnościowych, odgrywających częstokroć nie mniejszą rolę w konstruowaniu dachu niż względy statycznokonstrukcyjne. Ważność zagadnień cieplno-wilgotnościowych zależy od rodzaju konstrukcji dachu.

Z podobieństwa konstrukcji stropodachu wentylowanego do konstrukcji dachu płaskiego z poddaszem wynika, że część dolna stropodachu może być wykonana w sposób identyczny z konstrukcją stropu poddasza, a część górna jak przekrycie w dachu płaskim. Podobnie jak stropodach pełny, zamknięty, tak i stropodach wentylowany może mieć sufit poziomy lub ze spadkiem. Przykład stropodachu wentylowanego o suficie poziomym. Na konstrukcji nośnej stanowiącej strop gęstożebrowy Akermana, strop DMS lub strop z dyli żelbetowych lub gipsowych drążonych ułożona jest na zaprawie warstwa ciepłochronna z płyt wiórkowocementowych, gazobetonowych, pianobetonowych itp. Warstwa ta zabezpieczona jest od góry cienką warstwą zaprawy wyrównawczej.

Dachy łukowe bezżebrowe stosowane są w zasadzie do rozpiętości ok. 20 m. Przy większych rozpiętościach, ze względu na duży i niekorzystny wpływ obciążenia jednostronnego na kształt linii ciśnień, łuki bezżebrowe stają się nieekonomiczne. Dachy łukowe bezżebrowe oblicza się zwykle jako łuki bezprzegubowe, ponieważ z reguły grubość płyty, począwszy od zwornika w kierunku wezgłowi, wzrasta i wskutek sztywnego połączenia z gzymsem i wieńcem praktycznie należy się liczyć z utwierdzeniem łuku na podporach. Przyjmowany niekiedy do obliczeń prosty schemat łuku trójprzegubowego statycznie wyznaczalnego nie jest słuszny i może doprowadzić do błędów konstrukcyjnych, gdyż praktycznie nie da się utworzyć na podporach oparcia zbliżonego choćby do przegubu.