-
Rozgalezienia w wewnetrznej sieci kanalizacyjnej
Rozgałęzienia w wewnętrznej sieci kanalizacyjnej terenowej powinny być projektowane i wykonywane za pomocą trójników, pod kątem nie większym niż 45°. W przypadku podłączenia przewodu spustowego pionowego do przewodu sieci terenowej, odległość do trójnika nie powinna być większa niż 10 m, a do najbliższej studzienki rewizyjnej – nie dłuższa niż 20 m. Według przepisów radzieckich podłączenie przewodów do sieci kanalizacyjnej terenowej powinno następować w studzienkach rewizyjnych ze względów esksploatacyjnych. Używa się jednak i trójników (odgałęzień), które znalazły u nas szersze zastosowanie. Przy głęboko położonej sieci terenowej, przewody odpływowe z budynków oraz odcinki przewodów płyciej położone, mogą być przyłączone do sieci w studzienkach przepadowych.
-
Rury azbestowo-cementowe
Ostatnio często stosowane są do przewodów kanalizacyjnych rury azbestowo-cementowe, produkowane z mieszaniny cementu i azbestu przez Zakłady Wyrobów Azbestowo-Cementowych w Szczucinie. Rury te są wodoszczelne o dużej wy trzymałości, łatwe w obróbce, o bardzo gładkiej powierzchni, nie ulegają korozji i są bardzo lekkie. Ujemną stroną jest ich kruchość i słaba odporność na ścieranie przez piasek. Rury azbestowo-cementowe kanalizacyjne wyrabia się w 2 odmianach: – rury bose, łączone za pomocą nasuwek azbestowo-cementowych, – rury kielichowe i dwukielichowe . Rury żeliwne i stalowe w przewodach kanalizacyjnych terenowych stosuje się tylko w szczególnych przypadkach.
-
Glazura zapewnia wodoszczelnosc rury i gladkosc scian
Glazura zapewnia wodoszczelność rury i gładkość ścian, zabezpiecza je przed ścieraniem oraz przed działaniem niszczącym ługów i kwasów. Rury kamionkowe mają szerokie zastosowanie we wszystkich systemach kanalizacji, gdyż są wytrzymałe i odporne na działanie chemikalii i temperatury. Odpowiednio do średnic rur stosuje się kształtki, jak: rewizje, trójniki, łuki, syfony, zwężki i korki. Do odprowadzania ścieków z dużą zawartością kwasów w kanalizacji zakładów przemysłowych stosuje się rury kwasoodporne. Kwasoodporne rury kamionkowe wyrabia się z gliny odpornej na działanie kwasów, z domieszką kwasoodpornych substancji.
-
Materialy na terenowe przewody kanalizacyjne
Materiały na terenowe przewody kanalizacyjne. Na terenowe przewody kanalizacyjne (podwórzowe) używa się najczęściej rury betonowe lub kamionkowe. Rury betonowe wg PNjB-14070 wykonuje się w dwóch klasach jakości: I i II. Rury betonowe I klasy wyrabiane są mechanicznie. Beton do formowania zarabiany bywa mechanicznie w betoniarkach przeciwbieżnych, a masa ułożona w formie zagęszczana jest mechanicznie albo przez ubijanie zautomatyzowane, prasowanie odśrodkowe, wibrowanie lub też przez wirowanie.
-
Przedsiebiorstwo Wodociagów i Kanalizacji
Według przepisów Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji może określić głębokość ułożenia kanałów w zależności. od warunków lokalnych, z tym że głębokość ta nie może być mniejsza niż 1,5 m poniżej powierzchni terenu, licząc od wierzchu przewodu. Przy ustalaniu głębokości należy m. in. brać pod uwagę wpływ temperatury ścieków na ocieplanie przewodów.
-
Glebokosc ulozenia przewodów terenowych
Głębokość ułożenia przewodów terenowych. Głębokość ułożenia wewnętrznej sieci terenowej przyjmuje się w zależności od głębokości przemarzania gruntu i temperatury odprowadzanych ścieków. Najmniejsza głębokość przewodów terenowych o średnicy do 500 mm wynosi zwykle 0,3 m poniżej głębokości przemarzania (do wierzchu rury). Jeżeli zachodzi konieczność płytszego ułożenia rur sieci terenowej, np. przy niedostatecznej głębokości położenia kanału ulicznego, należy je ocieplić materiałami izolacyjnymi (drobnym torfem, żużlem itp.
-
Zamocowania mechaniczne moga byc stosowane w przypadku urzadzen wibracyjnych o udzwigu do 2 T
Zamocowania mechaniczne mogą być stosowane w przypadku urządzeń wibracyjnych o udźwigu do 2 T. Uwarunkowane to jest szybkim zużyciem podstawowych elementów połączeń i dużym nakładem pracy fizycznej przy ich eksploatacji. Do zamocowania mechanicznego mogą być stosowane uchwyty klinowe. Uchwyt ten składa się z jarzma 1 przesuwanego pomiędzy poprzecznymi belkami urządzenia wibracyjnego. Na jarzmo to przy zamocowywaniu wprowadza się zacisk 3, który dociska się za pośrednictwem klina 2 wbijanego w szczelinę jarzma, uzyskując uchwycenie i dociśnięcie zaciskiem półki obrzeża formy.
-
Podobne przeznaczenie maja stoly wibracyjne stosowane w krajach zachodnich
Podobne przeznaczenie mają stoły wibracyjne stosowane w krajach zachodnich. Są to stoły o napędzie spalinowym (odmiany TS) lub elektrycznym (odmiany TL). W krajach zachodnich stosowane są ponadto kozły wibracyjne w postaci belek stalowych z zamocowanymi na nich jednym lub dwoma wibratorami przyczepnymi, Belki takie oparte są na dwóch amortyzatorach, które dobiera się w zależności od wymaganej amplitudy drgań. Cechy techniczne takich urządzeń produkcji szwedzkiej firmy Wbro-Verken, obciążenie dochodzi tu już do 3,5 T. Stoły wibracyjne o drganiach kołowych, stosowane do wykonywania wysokich i długich elementów znacznego ciężaru, znalazły szerokie zastosowanie w ZSRR.
-
Urzadzenia wibracyjne do wibrowania objetosciowego
Formę 3 ustawia się na wibratorze tak, aby scalone w nim zwory pokrywały się z powierzchnią elektromagnesów 2 zainstalowanych na urządzeniu wibracyjnym 1. Dla uzyskania stale działającej siły przyciągania zwory elektromagnesem zasilany jest on prądem stałym. Zamocowania elektromagnetyczne będą charakteryzowały się właściwym funkcjonowaniem jedynie wówczas, gdy zapewnione zostanie możliwie znaczne zbliżenie ściśle równoległych powierzchni stykowych zwory i elektromagnesu. Występujące odchylenia nie powinny być większe od 2 mm. Ważna jest również odpowiednia grubość kotew, nie mniejsza od 20 mm.
-
Zamocowanie form lub podkladów
Zamocowanie form lub podkładów Szczególnie ważnym zagadnieniem jest zastosowanie właściwego sposobu zamocowania formy do stołu, kozła czy też stojaka wibracyjnego. Przy prawidłowym zamocowaniu amplituda, częstotliwość i faza drgań formy i stołu są zgodne. W przeciwnym przypadku mogą występować znaczne zakłócenia i różnice w wielkości parametrów drgań. Sposób zamocowania formy do urządzenia wibracyjnego warunkuje charakter drgań nadawanych formie i mieszance betonowej oraz wpływa istotnie na zmianę cech fizycznych drgań układu: urządzenie wibracyjne + + forma + mieszanka betonowa. Rozróżnić można zamocowanie sztywne, elastyczne, stosowanie form nie zamocowanych utrzymywanych siłą ciążenia napełnionej mieszanki betonowej oraz stosowanie dociążenia pasywnego, wibracyjnego lub złożonego, spełniających równocześnie rolę przymusowego zamocowania.