Przy posadowieniu na palach wiercenia powinny sięgać 5 m poniżej przewidywanego poziomu ostrzy pali. Gdy wykopy fundamentowe projektuje się H m poniżej poziomu piezometrycznego wody gruntowej, to wiercenia powinny sięgać również H m głębiej, lecz poniżej poziomu posadowienia, a ponadto należy uwzględnić potrzeby projektowania odwodnienia wgłębnego. Zalecenia dotyczące lokalizacji i głębokości wierceń i sondowań zawierają Polskie Normy. Wiercenia badawcze W gruntach skalistych stosuje się wiercenia mechaniczne obrotowe z płuczką, wykonywane za pomocą podwójnej rury rdzeniowej, zapewniającej pełny uzysk rdzenia i zabezpieczającej rdzeń ze skał miękkich przed rozmyciem go płuczką; wiercenia takie można stosować również w gruntach nieskalistych spoistych. Przy takiej metodzie wiercenia, badania wód gruntowych przeprowadza się za pomocą piezometrów.

Nazwy piasków są następujące : piasek gruby — d50 0,5 mm, piasek średni — 0,5 mm > 0,25 mm, piasek drobny — 0,25 mm Grunty budowlane. Podział, nazwy, symbole i określenia.Badania podłoża gruntowego. Cel i rodzaje badań. Badania podłoża przeprowadza się w celu uzyskania danych o przestrzennym układzie gruntów i o ich własnościach geotechnicznych oraz o wodach gruntowych. Na podstawie tych badań wydziela się w podłożu warstwy geotechniczne oraz ustala dla nich niezbędne parametry geotechniczne, określające wytrzymałość gruntów na ścinanie (c, ich odkształcalność (E, M) oraz cechy fizyczne (y, ID, IL), a także dane dotyczące wód gruntowych: warstwy wodonośne i ich poziomy piezometryczne, współczynnik filtracji oraz skład chemiczny wód.

Dane uzupełnia sie podczas wizji lokalnej terenu, w czasie której dokonuje się również obserwacji stanu i warunków eksploatacji istniejących budowli oraz zmienności poziomów wód gruntowych (np. w istniejących studniach). Gdy istniejące materiały i wizja lokalna okażą się nie wystarczające, to wykonuje się wstępne badania polowe w najbardziej charakterystycznych punktach terenu i w miejscach projektowanych cięższych lub głębiej posadawianych budowli. Jako badania wstępne często bardzo użyteczne są zdjęcia lotnicze (dla większych terenów zabudowy) i badania geofizyczne (np. na terenach krasowych).

Wiercenie w gruntach niespoistych (sypkich) nawodnionych wykonuje się po uprzednim oznaczeniu poziomu piezometrycznego wody gruntowej. Należy stosować rury osłonowe, a woda w trakcie wiercenia powinna zawsze zapełniać otwór do wysokości ponad poziom piezometryczny (można dolewać wodę do otworu). Należy wiercić świdrami rurowymi, lecz bez otworów w powierzchni bocznej oraz z dodatkowymi urządzeniami w dolnej części świdra, zabezpieczającymi przed wypływaniem nawodnionego gruntu. Wiercenie w gruntach spoistych poniżej warstw wodonośnych należy wykonywać z użyciem rur osłonowych, po odcięciu nimi dopływu do otworu wody z wyższych warstw (przez głębsze pogrążenie rur osłonowych) oraz po wyczerpaniu wody z otworu; w celu całkowitej neutralizacji wody pozostającej na dnie otworu należy wsypać odpowiednią porcję suchego proszku…

Jeżeli w otworze występowały grunty skaliste lub grunty spoiste, oddzielające warstwy wodonośne o dużej różnicy poziomów piezometrycznych, to w obrębie tych gruntów otwór należy zacementować. Pomiarów głębokości należy dokonywać w odniesieniu do poziomu terenu w miejscu wiercenia. Poziom ten należy utrwalić przed przystąpieniem do wiercenia i powiązać niwelacyjnie z przyjętym geodezyjnym układem wysokościowym. Dokładność pomiaru. Należy prowadzić na bieżąco ocenę rodzaju i stanu gruntów w świdrze po jego wydobyciu z otworu; po każdej dostrzeżonej zmianie, lecz nie rzadziej niż co 30 cm głębokości, należy wykonać normowe badania makroskopowe.

Badania wód gruntowych obejmują pomiary ich poziomu piezometrycznego w każdej warstwie wodonośnej. W tym celu należy przerwać wiercenie po osiągnieciu takiej warstwy i dokonywać pomiarów głębokości zwierciadła wody w otworze w odstępach czasu 2+5 min oraz sporządzać wykres jego stabilizacji. Pomiary kończy się w chwili, gdy na wykresie zależności głębokości zwierciadła wody od czasu można wyznaczyć asymptotę równoległą do osi czasu, z dokładnością do 5 cm. Położenie asymptoty określa poziom piezometryczny PP w danej warstwie. W trakcie pomiarów nie wolno dolewać wody do otworu, a jeśli wodę dolewano poprzednio, to należy ją wpierw wyczerpać w takiej ilości, aby zaczęła dopływać do otworu.

Piezometrami mogą być otwory badawcze o takiej konstrukcji, która zapewnia dopływ do nich wody z badanej warstwy nawodnionej (przez tzw. „filtr”) oraz jest szczelna na dopływ wody z innych warstw. Przykłady konstrukcji piezometrów; w gruntach skalistych filtr piezometru może stanowić naturalna powierzchnia wywierconego otworu, natomiast w gruntach sypkich należy stosować konstrukcje filtrów jak w studniach wierconych. Piezometry wbijane maja w dolnej części perforację stanowiąca ich filtr. Przy każdym pomiarze należy uprzednio wyczerpać z piezometru taką ilość wody, aby wystąpił dopływ do niego wody z gruntu.

Żerdzie powinny mieć trwałe oznaczenia długości w odstępach co 10 cm. Konstrukcja urządzeń do wbijania powinna zapewniać swobodne spadanie młota, bez hamowania siłami tarcia lub bezwładności innych elementów, np. liny lub tp. Sondowanie należy wykonywać w sposób ciągły, stosując stałą częstość uderzeń nie większą niż co 2 sekundy. W trakcie sondowania liczy się uderzenia młota na każde 10 cm pogrążenia sondy i sporządza wykres.

Warunki dodatkowe umożliwiają uzupełnienie potrzebnej liczby równań warunkowych do obliczenia wszystkich nieznanych parametrów równań. Równania te umożliwiają zatem rozwiązanie belki o skończonej długości, spoczywającej na podłożu sprężystym. Belka nieskończenie długa pod obciążeniem stałym. Jeśli na belkę działają siły skupione znacznie oddalone od jej krańców, to do uproszczenia obliczeń prowadzi założenie, że belka jest nieskończenie długa. Rozważymy najpierw przypadek występowania siły pojedynczej.

Sporządzanie wykresu momentów Ml(x) od obciążenia zewnętrznego i reakcji ri(T). Wynik można poprawić, uwzględniając sprężystość belki. Wyznacza się wiec ugięcie belki y(z), stosując np. metodę obciążeń wtórnych dla układu swobodnie podpartego. Następnie uwzględnia się przesunięcie pionowe podpór stosując odpowiednie wzory.